Rowan leerde dat ook hij voor Davie zorgt, ook al verzorgt hij hem niet

Toen zijn broertje Davie (nu 16 jaar) werd geboren, was het voor Rowan (18) nog lang niet duidelijk dat Davie een beperking heeft. Pas op het moment dat hij voor het eerst ging praten, merkte hij dat zijn broertje dat niet zo goed kon. ‘Omdat we zo jong waren, is het zo’n gewenning om Davie te helpen met praten als we bij onbekende mensen zijn. Ik versta alles wat hij zegt en kan het dan makkelijk en snel vertalen. Dat doe ik graag voor hem’, zegt Rowan.

Zorgen van jongs af aan

Normaal is de situatie niet, realiseerde Rowan zich al vroeg. Hij moest zich al van jongs af aan aanpassen of had zorgen over de gezondheid van Davie. ‘Ik voelde me al van jongs af aan verantwoordelijk voor hem. Zo kon er tot Davie 4 jaar was, niemand bij ons thuis komen spelen. Hij werd namelijk snel boos of snapte niet goed waarom hij niet mee kon doen. Dat vond ik niet altijd leuk. Gelukkig werd het daarna wel makkelijker’.

Rowan herinnert zich dat hij vroeger veel vragen had, die hem soms boos of verdrietig konden maken. Zo hoorde hij in een programma op televisie dat kinderen met een beperking veel minder lang leven. Dat maakte hem verdrietig en overstuur.

‘Toen ik dat met mijn moeder besprak, kon ze me gelukkig geruststellen. Davie is alleen beperkt in zijn spraak en heeft een laag IQ, maar lichamelijk is hij een gewone jongen net als ik. Ook wilde ik weten wanneer Davie weer normaal zou worden of wat voor een soort medicijnen er voor hem zouden zijn. Dit soort vragen hielden mij bezig’, zegt Rowan.

Aanpassen

Rowan: ‘Inmiddels is Davie natuurlijk al ouder en kan hij veel zelfstandig. Hij gaat naar speciaal onderwijs en daar is voor hem alles normaal. Vroeger zaten we op dezelfde sport, muurklimmen. In het begin zaten we in verschillende leeftijdsgroepen, maar op een bepaald moment kwamen we bij elkaar in de groep. Heel gezellig, en als vanzelfsprekend hielp ik Davie met klimmen en met het praten met de sportleraar. Maar toen mijn ouders dat doorkregen, is Davie gestopt. Ze wilden niet dat ik tijdens het sporten bezig was met Davie. Het was belangrijk dat ik zelf gewoon met alles mee kon doen. Daar hebben ze mij altijd in beschermd. Ik had dat toen zelf niet door, het was voor ons normaal om hem te helpen. Maar toen hij stopte, was het toch wel veel leuker om te sporten.’

Silvia, moeder van Rowan en Davie, vertelt inderdaad altijd te hebben geprobeerd de aandacht zo goed mogelijk te verdelen voor de broers. En daarbij Rowan niet te veel verantwoordelijkheid te geven. ‘Je wilt dat ze allebei zo normaal mogelijk opgroeien en dat ze gelukkig zijn, zonder zorgen of pijn. Daarom is het voor ons belangrijk dat soms ook alle aandacht alleen naar Rowan gaat, zonder dat hij aan zijn broertje hoeft te denken. Vanwege zijn beperking gaat er al zoveel aandacht naar Davie, daar ontkomen we niet aan.’

Rowan: ‘Andere vriendjes hadden geen broertje zoals Davie. Dat was soms wel lastig. Ik voelde vaak dat ik Davie moest verdedigen tegenover andere kinderen. Waarom hij dingen deed of niet deed, waarom hij niet normaal kon praten, waarom ze niet bij ons thuis konden spelen. Dat was niet altijd leuk. Nu ik ouder ben en hij via zijn eigen school ook vrienden heeft, is het allemaal makkelijker geworden. Davie is gewoon wie hij is en daar kijkt niemand in mijn omgeving meer vreemd van op.’

Hulp en herkenning

Een paar jaar geleden ging Rowan na contact met de gemeente naar een dag voor jonge mantelzorgers georganiseerd door WonenWelzijnPlus. Deze dag was speciaal voor kinderen die een broer, zus of ouder hebben die ziek is of een beperking heeft. ‘Ik wist niet dat ik mantelzorger was. En ik wist bijvoorbeeld ook niet hoe de beperking heette van Davie. Ik ging zijn beperking benoemen als ADHD, dan had het tenminste een naam. Maar dat klopte natuurlijk helemaal niet. Davie heeft een laag IQ en is daardoor beperkt, dat hebben we daarna altijd over hem gezegd.’

Silvia: ‘Rowan ontmoette meer kinderen, die allemaal op een bepaalde manier zorgde voor hun broer, zus of ouder. Hij leerde dat hij ook voor Davie zorgt, ook al verzorgt hij hem niet. Nu Rowan wat ouder is, bezoekt hij dit soort activiteiten nog steeds wel eens om aan andere kinderen steun te geven. Daar ben ik heel trots op. Hij is al zo veel meer volwassen dan zijn leeftijdsgenoten en gelukkig praat hij heel makkelijk over de situatie.’

Tip voor ouders

Silvia heeft veel gehad aan de goede ondersteuning van de gemeente en WelzijnWonenPlus, de organisatie Buurtgezinnen en de psycholoog die een tijdje met het gezin heeft meegelopen. ‘Ik wil echt aan ouders van kinderen met een beperking meegeven: zoek hulp en ondersteuning. En praat over je zorgen, niet alleen van je zieke kind, maar ook over je zorgen om de andere gezinsleden. Via Home video begeleiding heeft een psycholoog ons gezin een tijdje gevolgd. Niet om te kijken wat er niet goed gaat, maar om ons eigen gedrag en gezinspatronen te spiegelen, zodat we dingen zelf konden aanpassen. Omdat het tijdens corona was, moesten we zelf filmpjes maken, wat best vreemd was in het begin. Maar uiteindelijk is het zo nuttig voor ons geweest. We hebben er nog steeds profijt van.’

Ook Rowan kon praten met de psycholoog en dat was heel fijn herinnert hij zich. ‘Tijdens die gesprekken had ik alle aandacht en kon ik alles vertellen waar ik mee zat, zonder mijn ouders erbij. Met 3 gesprekjes was ik eigenlijk al geholpen en begreep ik meer van de situatie en mijn gevoel. Nu kan ik dat ook heel goed uitleggen aan anderen, wat hen dan weer helpt.’

Silvia sluit af met nog 1 tip: ‘Ik ben zo trots op mijn gezin en op Davie en Rowan. Het gaat met hen allebei nu heel goed en ze zijn gelukkig. Dit hebben we met elkaar in al die jaren toch maar mooi bereikt. Neem echt tijd voor elkaar, een op een of met het hele gezin. Je zult zien, dan kan je alle problemen samen aan.’

Meer weten over ondersteuning voor mantelzorgers?

Bekijk de website www.purmerend.nl/mantelzorg . U kunt hier ook terecht voor het maken van een afspraak met Katinka Ronde, mantelzorgcoördinator van de gemeente.